چرا اينهمه اعدام؟؟

چرا اینهمه اعدام؟

بقلم: عبد المجید محمد وكيل دادگستري  

رژيم ضد بشري آخوندي با ادامه اعدامها و به‌ويژه اعدام نوجوانان و زنان و با شدت بخشیدن به جو رعب و وحشت مذبوحانه تلاش مي‌كند با قيام مردم به جان آمده كه اركان حاكميت آخوندها را به لرزه در آورده، مقابله کند.

در 28 ژانویه دو زندانی در زندان مرکزی ارومیه اعدام شدند. در تاریخ 30 ژانویه علی کاظمی، یک جوان ۲۲ساله که هنگام دستگیری ۱۵سال داشت، در زندان مرکزی بوشهر (جنوب ایران) به دار آویخته شد. در همان تاریخ یک زن زندانی جوان پس از چهار سال تحمل حبس، در زندان نوشهر (شمال ایران) اعدام شد. سه هفته پیش از این امیر حسین جعفرپور که در زمان ارتکاب جرم ۱۶ساله بود، در زندان گوهردشت اعدام شد. 

سازمان عفو بین الملل با صدور بیانیه ای اعدام علی کاظمی را بشدت محکوم کرد. در این بیانیه آمده است:

اعدام آقای کاظمی «نقض کامل حقوق کودکان است که در قوانین بین‌المللی نیز بر آن تاکید شده؛ قوانینی که با قطعیت خواستار خودداری از اجرای اعدام برای متهمینی شده که جرمی را زیر سن ۱۸ سالگی مرتکب شده‌اند.»

رژیم ولایت فقیه به نسبت جمعیت خود دارای بالاترین آمار اعدام در جهان است. این رژیم بخاطر نقض سیستماتیک حقوق بشر و منجمله اعدام های بی رویه و جمعی و فراقضایی همیشه مورد انتقاد ارگانهای حقوق بشری بوده و 64 بار نیز توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد محکوم شده است.

رژیم مستبد دینی حاکم بر ایران بخاطر ماندن در حاکمیت و در ترس از سرنگونی فقط در تابستان سال 1988 در یک اقدام کم سابقه و غیر قانونی و به دور از هرگونه پروتکل های معمول دادرسی و قضایی 30 هزار زندانی سیاسی مجاهد را قتل عام کرد. امری که بلاتردید از مصادیق مسلم جنایت علیه بشریت است.

سئوال این است که آیا این رژیم نمی داند با اینهمه اعدام از نظر سیاسی و افکار عمومی داخلی و بین المللی مطرود و ایزوله می شود؟

جواب این است که بله می داند و برای این دانستن از نظر سیاسی قیمت می دهد. در رژیم ولایت فقیه اعدام بی رویه و مستمر از روی ناچاری است و اگر این حربه را کنار بگذارد و مردم معترض از دستگیری و اعدام شدن ترسی نداشته باشند دیگر نخواهد توانست به خواسته های سیاسی مردم پاسخ بدهد. در حقیقت اعدام وسیله ای برای گسترش اختناق و سرکوب و ابزار اصلی حکومت و بقای ولایت فقیه است.

قیام اخیر مردم در شهرهای مختلف این ادعای مقاومت ایران را به خوبی اثبات کرد که اعدام نه یک نوع مجازات بلکه وسیله ای برای ارعاب و سرکوب به منظور تشدید اختناق و حفظ قدرت است. 

مقاومت ایران همیشه روی این نکته انگشت گذاشته است که بقای حکومت ولایت فقیه بر دو پایه سرکوب داخلی و صدور بحران و حمایت از تروریسم است و اگر این دو حربه از رژیم فاشیستی ایران گرفته شود دیگر قادر به ادامه حکومت نیست و سرنگون می شود. مردم ایران از زبان سخنگویانش همیشه از کشورهای جهان و بطور خاص از کشورهای اروپایی که طرف حساب اصلی داد و ستد و تجارت با رژیم هستند خواسته اند که ارتباط خود با این رژیم را مشروط به رعایت حقوق بشر و منجمله کنار گذاشتن اعدام بنمایند.

در بین اعدام هایی که رژیم ملاها به اجرا می گذارد سبعانه ترین آن اعدام نوجوانان و جوانان و زنان است. علت این اعدامها ترسی است که این رژیم از پتانسیل عظیم نهفته در جوانان و زنان در جامعه ایران دارد.

در واکنش های مختلف رژیم به قیام سراسری در روزهای پایانی ماه دسامبر گذشته و طی ماه ژانویه امسال مهره های مختلف حکومتی به این واقعیت اذعان کردند که نیروی محرکه عمده تظاهراتها در شهرهای مختلف جوانان و زنان بوده اند. معاون سیاسی سپاه پاسداران اعتراف کرد که بیش از 80٪ دستگیر شدگان کمتر از 30 سال سن داشته اند. اغلب امامان جمعه رژیم نیز در نمازهای جمعه به همین حقیقت اعتراف کردند که «صحنه گردان و شعار دهنده اصلی» تظاهراتهای خیابانی عموماً زنان و جوانان بودند.

رژیم آخوندی با اعدامها نه فقط تنفر و انزجار داخلی بلکه از نظر بین المللی نیز بی اعتبار و رسواتر میشود. چون با این اقدامش عرف بین الملل و قوانین بین المللی و منجمله کنوانسیون حقوق کودک را زیر پا می گذارد.

 هر گونه رابطه با رژيم حاکم بر ایران باید به بهبود وضعیت حقوق بشر به‌ويژه توقف اعدامها و آزادي دستگيرشدگان قيام مشروط شود. معامله با اين رژيم سوخت رساندن به ماشين سرکوب و شكنجه و كشتار و تنگتر کردن حلقه طناب دار بر گردن مردم ایران است.

ایجاب می کند کلیه کشورها و بخصوص کشورهای عرب منطقه در جانب مقاومت و مردم ایران قرار بگیرند و اجازه ندهند این رژیم فاشیست و ناقض حقوق بشر بیش از این به عمر ننگین خود ادامه بدهد. سرنگونی این رژیم مستبد در دسترس است و با حمایت از مقاومت مردم ایران قطعاً محقق می شود.